اشعار

تـا آبـشـار زلـف تو را شب نـوشـته‌اند            مـا را اسـیـر خـال روی لب نوشـته‌اند

در اعـتکاف گـیسوی تو سال‌های سال            مشغول ذکر و سجده و یا رب نوشته‌اند

در مـسـجـد الــحــرام خـم ابــروان تـو            مـثـل فــرشـتـگـان مـقـرب نـوشـتـه‌انـد

در مـحـضــر نـگــاه الـهــی تــو مــرا            در خـیل نـوکـران مـهـذَب نـوشـتـه‌انـد

شب‌های جمعه که دل من مست کربلاست            از اشـتـیـاق وصـل لـبـالـب نـوشـته‌انـد

با یک نـگـاه مـادرت ایـنجـا رسیـده‌ایم            ما را دلی‌ست فـاطمه‌مذهب؛ نوشته‌اند:

«از هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است»            مـا را فـدای دلـبـر زیـنـب نـوشـتـه‌انـد

من را که بی‌ قرار حرم می‌کنی بس است

اصلا مرا غبار حرم می‌کنی بس است

شرط نزول کوثر رحمت دعای توست            اصلاً تـمـام خـلـقـت عـالم برای توست

بــالاتـری ز درک تــمــام جـهــانـیــان            وقـتی که انـتهـای جهـان ابتدای توست

حتی نـداشت روح الامین اذن پَـر زدن            آنجـا کـه از ازل اثـر رد پـای تـوسـت

بی‌حـب تو کـسی به سـعـادت نمی‌رسد            رمـز نجـات اهـل زمـانـه ولای توست

آسـوده خـاطـران هـیـاهـوی محـشـریم            وقتی رضای حضرت حق در رضای توست

فردوس ماست تا به ابد روضة الحسین            تنهـا بهـشت اهل ولا، کـربـلای توست

در آسـتـانـۀ تو کـسـی نـا امـیـد نـیـست            صحن امیر علقـمه، دار الشـفای توست

از ابـتـدای صبـح ازل فـضـل می‌کـنی

مـا را گدای دست اباالـفـضـل می‌کـنی

وقـتی که هـسـت دوش نـبی آسـمان تو            یـعـنی تـو از پـیـمـبـری و او از آن تو

فرزند خویش را به فدای تو کرده است            بسته‌ست جان حضرت خاتم به جان تو

معـلـوم کـرد نـزد هـمه حـرمـت تو را            با بـوسـه‌هـای دم به دمش بر دهـان تو

فـرمود هـفـت مـرتـبه تکـبیر عـشق را            تـا بـشـنـود تـرنّـم عـشـق از زبـان تـو

آوای « من أحـب حـسینا» وزیده است            هـر روز پــنـج مـرتـبـه از آسـتـان تـو

ما از در حـسـیـنـیـه جـایـی نـمـی‌رویم            هـستـیـم تا هـمیـشه فـقـط در امــان تـو

هر شب نشسته فطرس اشکم به راه عشق            آنـجـا که صبـح مـی‌گـذرد کـاروان تـو

این اشـک‌ها برای دلـم تـوشـه می‌شود

اذن طواف مـرقـد شـش‌گـوشه می‌شود

حال و هوای قلب من امشب کبوتری‌ست            وقتی که کار صحن و سرای تو دلبری‌ست

شب‌های جمعه عکس حرم زنده می‌شود            تصویر رقص پرچم و گنبد چه محشری‌ست

ما را اسیـر عـشـق تو کرده، تـفـضلت            با این حساب کار شما ذره‌ پروری‌ست

بـا تـربـت تـو کــام دلـم را گـشـوده‌انـد            آقـا ارادتـم بـه شـمـا ارث مـادری‌سـت

در ماتم تو محفـل اشک است چـشم ما            اصلا بنای هیأت ما روضه‌محوری‌ست

ما سال‌هاست در غـم تو گـریه می‌کنیم

هـم‌نـالـه با مـحـرم تو گـریـه می‌کـنـیـم

گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین            شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین

زیـبـاتـرین تـغـزّل عـالـم به نـام اوست            هرجا که شعـر می‌شود آغـاز با حسین

این واژه‌هـا هـمـیـشه بـرایـم مـقـدّس‌اند            زنجیر، طبل، سینه‌زنی، کـربلا، حسین

این کـوچـه‌ها مـسـیـر عـبـور محـرّم‌اند            حس کرده‌اید رد شده از هر کجا حسین؟

حس کـرده‌اید در وسط روضه‌های‌ مان            ما را چـه‌قـدر می‌زنـد آیا صدا حـسین؟

حس کـرده‌اید تـشـنه که بـاشیم، زودتـر            سیـراب می‌شویم بگـوئیم «یا حسین»؟

آری! حـسین مرهـم هر درد بی‌دواست            دارد برای هر غـم و دردی دوا حـسین

یا از سکوت خاک به پا خیز، محـتشم!            یا شورشی دوباره برانگیز با حسین...

دیگر سکوت می‌کنم و قطره‌قطره اشک            شاید مگر ادامـۀ این شعر را حسین ...

ای در دلـم محـبت تو! هـست و نیستم!            هـستی تـویی بـدون تو من هـیچ نیـستم

اشک است و آه نام تو، آن را تمام عمر            هر صبح و شام زمزمه کردم، گریستم

آخر مگر تو هستیِ من نیستی حسین؟!            پس من در این زمانه به دنبال چـیستم؟

حُرّم و یا که شمر در این کربلای نفس؟!            اصلاً خودت بگو که در این صحنه کیستم؟

اصلاً در این مبارزه‌ها جای من کجاست؟            ای وای اگـر که روبـروی تـو بـایـستم

آخـر شـهـیـد مـی‌شـوم آری بـه راه تـو            در این مسیر اگر که شهـیـدانه زیـستم!

امـیـر قـافـلۀ دشت کـربـلاسـت حـسـین            به راه بـادیـۀ عـشـق، آشـناست حـسـین

ببـین که در پی قربان شدن به تیغ ستم            چو نخل سر زده از باغ کربلاست حسین

چو آسمان تنش آذین به گُل‌ستارۀ زخـم            صبور مانده به نیزار نیزه‌هاست حسین

به راه دوست، گذشت از جهان و جان بنگر            به استـقامت و ایثار، تا کجاست حسین

رها ز رنگ تعـلـق، به مـلک استـغـنـا            رضا به دادۀ حق داده و رضاست حسین

چو شیر شرزه، شکار افکن است و دشمن‌گیر            به کـارزار، همانند مرتـضاست حسین

خدای را، مشو از موج حـادثات ملـول            که در سفـینۀ تـقـدیر، ناخـداست حسین

به خـون پـاک شهـیدان کـربلا سـوگـند            که در حریم وفا رحمت خداست حسین

همه ذرّات عـالم خـاکسار مادرت بودند            ملائک دستبوس خاندان اطهـرت بودند

چه بسیار عالمانی که مُحرم‌ها همه خادم            چه آیات عظامی که صَفَرها نوکرت بودند

همان‌هایی که می‌خواندند مدح از بخشش حاتم            همان‌ها هم گداهای علیِ اصغرت بودند

منِ بی‌دست و پا را گر نخواهی نیز حق داری            که شاهان جهان از خادمان محضرت بودند

ولی پائین طومارت کناری گوشه‌ای بنویس            که این بی‌دست و پاها هم غلام خواهرت بودند

ورق هرچه زدم بالا و پـائینِ مقـاتل را            تمام سطرهایش روضه‌های پیکرت بودند

خدیو ملک دلم، تاج خون کلاه من است            حـریم کعـبۀ مقصود بدارگاه من است

نیاز نیست به اورنگ و افـسر شـاهی            که چتر شاهیِ من دودِ تیره آه من است

چو عشق اوست پـناه دل شکـسـتۀ من            جهان و هرچه در او هست در پناه من است

به جز خیال رُخش نیست هیچکس آگاه            ز رازهای نهانی که در نگاه من است

منم که وحدت عشق است جمله هستیِ من            نوای فـوجِ ملک، ذکر یا اله من است

شهید عشقم و شاهد به اصل جوهر عشق            چنانکه جاذبۀ حُـسن او گواه من است

به سوی کعبۀ مقصود راه بسیار است            طریق عشق و شهادت طریق و راه من است

مرا به هر نفسی ذکر هوست ورد زبان            مرید عشقم و این دشت خانقاه من است

دمیده از افـق سرخ خون سپیدۀ وصل            دمِ زوال دمِ فـیض صبحگـاه من است

قـتـیل بی‌گـنـهی گر شوم عـجـب نَـبوَد            به چشم کوردلان، عشق او گناه من است

سپـهـر عـشـقـم و در بیـکـرانـه آفـاقـم            شعاع چهرۀ اکـبر فروغِ ماهِ من است

اگر نه لایق شـاه است گـفـته‌ام (عابد)            سرشکِ دیدۀ خونبار عذرخواه من است

عـرش زیـر عـلـم تـوست اباعـبدالله            فـرش خـاک قـدم تـوسـت ابا عـبدالله

نه فقط دشت جگر سوختۀ کرب وبلا            هـمـه عـالـم حـرم تـوسـت ابا عبدالله

آنـچـه داریـم و نـداریم خـدا می‌دانـد            که کـمـی از کـرم تـوسـت اباعبدالله

مکتب و صوم و صلاة و شرف و عزّت ما            هـمه مـرهـون دم تـوسـت اباعـبدالله

شادی هر دو جهان بر دگران ارزانی            دل مـا وقـف غـم تـوسـت ابا عـبدالله

به خدایی خـداوند دو عـالـم سـوگـند            گـریـۀ خـلـق، کـم تـوسـت اباعـبدالله

تو که هستی که زیارتگه ارواح رُسُل            حـرم مـحـتـرم تـوسـت ابـاعـبــدالله؟

دین اسلام سرافراز ز خون تو ولی            قـامـت کـوه خـم تـوسـت ابـاعـبـدالله

"میثم" از خویش چه دارد که به وصفت آرد            هـرچه دارد ز دم تـوست ابـاعـبدالله

سلام بر تو که خـورشید عالم‌افـروزی            که مثل روز تو هرگـز نـیـامده روزی

کسی که خلعت خدمت به تو نصیبش شد            ردای سلـطـنتش را به حشر می‌دوزی

نمی‌خورد به خدا لحـظه‌ای غـم نان را            کسی که بر سر خوان تو می‌خورد روزی

هنوز داغ غـم کـهـنه پیرهن تازه است            تنور داغ تو گرم است بس که جان‌سوزی

در امتداد زمان، کربلای تو جاری است            در این نبرد ولی همچنان تو پیـروزی

سر تو رفت ولی پای حرف خود ماندی            به شـیـعـه شـیـوۀ آزادگـی مـی‌آمـوزی

تا وقت هست عاشق شب‌زنـده‌دار باش            می‌ارزد این معاشقه؛ چشم انتظار باش

فرصت کم است عمر خودت را هدر نده            هر صبح و ظهر و شام به دنبال یار باش

تا می‌شود همیـشه بـزن قـیـد خویش را            همواره محـض یار فـقـط مهـزیار باش

کـاری بـرای خـانـۀ تـاریـک قـبـر کـن            قـدری به فـکـر روشـنی شـام تار باش

تـا پـای دار هـم شده با پـای خـود بـرو            امـا ســر عــقـیـدۀ خـود پــایــدار بــاش

در مـعـرکه به قـامت تیغ دو دم بایست            در پیش رویِ دشمن دین، ذوالفقار باش

جـان را بـده ولای عــلـی را ولـی مـده            زهــرا تــبـار بـاش، ولایـت‌مـدار بـاش

" شکر خدا که نام علی در اذان ماست"            ممنون لطف حـضرت پـروردگار باش

دسـت ادب بـه سـیـنـۀ خـود آشـنـا نـمـا            در حـلـقـه‌های سیـنـه‌زنی پـای‌کار باش

وقـتی‌ که از اهـالـی دنـیـا دلـت گـرفـت            تـنـهـا به‌ سوی کـربـبـلا رهـسـپار باش

نـذر ذبـیـح فـاطـمـه بـایـد جـزع کـنـیـم            نام حـسـیـن بـرده که شد بی‌ قـرار باش

هر شب وضو بگیر و بیا بزم روضه‌اش            هر شب به روی بال ملائک سوار باش

هر جا که صحبت از عطش و کام خشک شد            حـتـمـا بـلـند گریه کن؛ ابـر بـهـار باش

پای این سفـره به پـایت چـقـدر افـتادیم            ما از آن روز که در بـند تـوأیم آزادیم

ما همه گـوشـه‌نـشـیـنانِ خـرابات توأیم            از غـمـت خـانـه‌خـرابـیـم، ولی آبـادیـم

ما محال است که از عشق تو دلسرد شویم            ما نـدیـدیـم تو را، بـاز به تـو دل دادیم

از تو جز خـوبیِ بـسیار ندیـدیم حسین            خـودمـانـیم ولی ما که پُـر از ایـرادیم!

ارث اجدادیِ ما نوکـریِ این خـانه‌ست            تا ابـد جـیـره‌خـورِ خـیرِ هـمان اجدادیم

یادی از ما بکنی یا نکنی، حرفی نیست            ما به این نـوکـرِ دربارِ تو بودن شادیم

پُشت ما که همه‌جوره به تو گرم است حسین            مـا بـدهـکـار شـمـا در هـمـۀ ابـعــادیـم

جز همین اشک نـداریم بـرایت چیزی            با همین گریه به غم‌های تو، از عُبّادیم

به خـدا نـام تو هم دیـدۀ مـا را تَر کرد            مادرت خواست که در گریه به تو استادیم

تـا ابـد گـریـۀ آرام حـرام اسـت بـه مـا            سالیانی‌ست که در روضه پُر از فریادیم

آب خـوردیم به یـاد جـگـر سـوخـته‌ات            یـادِ خـشـکیِ لـبِ اصـغــرِ تـو افـتـادیم

حرمله خیر نبیند که تو را حیران کرد            بیش از آن تیر و کمان، دلخور از آن صیادیم

در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را            در دشـت رهـا کـرد تـن بـی‌کـفـنت را

پرپر شده بر خاک، رها کرد و پراکند            در خاطره‌ها عـطر خوش پیرهـنت را

در سوگ تو خون از دل هر سنگ برآورد            وقتی که به خـون کرد شناور بدنت را

می‌خواست که باران عطش بر تو ببارد            می‌خواست خدا بر سر نی گل شدنت را

می‌خـواست بـبـویـنـد هـمه عـالم و آدم            قــرآن شـکــوفـــنــدهٔ بــاغ دهــنـت را

تـا قـلـب اسـیـران شـب، آرام بـگـیـرد            افـروخـت سر نیـزه چـراغ سخـنت را

بـگـذار که در دفـتـر دل‌هـا بـنـویـسـند            بـا داغ، غـزل مـرثـیـهٔ سـوخـتـنـت را

خـمـار اشکـم و مـحـتـاج نـاز بـارانم            بـبار اشـک عـزا بـر جـهـان بی‌جـانم

به لطف اشک عزایت؛ رفیق زندگی‌ام            بـه زنــدگـانـی‌ام امــیــدوار مـی‌مـانـم

جهان باور من روضه هست تا هستم            حـسـین جـان من است و تمام ایـمـانم

خدا به خیر، جزایش دهد عزیزی که            گذاشت مهر غمت را به روی دامانم

تویی که کشتۀ اشکی و من که کشتۀ تو            به اشک چشم نوشتم که من مسلـمانم

چه حاجت است به ناز طبیب تا بوده            غـبار فـرش عـزایت مسـیح چـشمانم

چـقـدر تـوبـه کـنـم از گـذشـتـۀ بی‌تـو            ز عـمـر رفـتـۀ بی ذکـر تو پـشـیـمانم

نفس‌نفس شب و روزم حسین می‌گویم            نفس‌نفس شب و روزم حسین می‌خوانم

عـالم پر از ندای حسین و نوای اوست            دل در فغان به زمـزمۀ نـیـنوای اوست

گلشن شود ز خـون شهـیدان اگر جهان            ذوق و صفایش از چمن كربلای اوست

روزی جهـان بگـیـرد اگر بانگ یا الـه            شك نیست كز تموّج بانگ رسای اوست

آب بــقـــا كـه زنــدگـی جــاودان دهــد            در پیش عـارفـان اثـر خـاك‌پـای اوست

تنها نه از جهـان كه ز جان نیز بگذرد            صاحبدلی كه شیـفـته و مبـتـلای اوست

گـو دردمـنـد عــشـق نـگــردد پــی دوا            كاین درد را علاج ز دارالشّفای اوست

از شـوق بـاغ خـلـد نـلـرزد، اگـر دلـی            انـدر هـوای بـارگـه كــربــلای اوسـت

مفـتون هر تعـلق و مجـذوب هر هوس            كفر است گـفتن اینكه دلم آشنای اوست

نشناخت بی حسین خدا را كسی به حق            در جمله ماسوا نه خدا جز خدای اوست

دین جُـست لـیك هیچ نشانی ز دین ندید            سرگشته‌ای كه چشم به سوی سوای اوست

من و جدا شدن از کـوی تو خـدا نکـند            خـدا هـرآنـچـه کـنـد از تـوأم جدا نکـند

صفای دل تویی و دل ز هرچه داشت صفا            صـفـا نـدارد اگر با غـمـت صـفـا نکند

جواب نالۀ دل‌های خسته بر لب توست            که را صدا کند آن کو تو را صدا نکند؟

هزار مرتبه حـیف از نماز مُرده بر او            که زنده مانَد و جان در رهت فـدا نکند

رضا مباد خدا از کسی که در همه عمر            تو را به قطرۀ اشکی ز خود رضا نکند

رهـاییِ هـمه عـالـم بـود به دست کسی            که هرچه بر سرش آید تو را رها نکند

کسی که خاتم خود را دهد به دشمن خود            چگـونه از کـرم خود نگـه به ما نکـنـد

گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم            بـمـیـرم و نــروم کــربـلا، خـدا نـکـنـد

تـو درد داده‌ای و تو طـبـیب درد مـنـی            به جـز تو درد مرا هـیچ‌کـس دوا نکـند

عـطـر بـهـار از جـانـب دالان می‌آید            دارد صدای خـنـده از گـلـدان می‌آیـد

این کوچه‌ها را آب و جارو کرده باران            این اولین روزی‌ست که مهمان می‌آید

این اولین روزی‌ست که افطار خود را            دادی به آن مسکین که در قرآن می‌آید

حـالا دوبـاره بـوی نـان پـیـچـیـده اما            دارد یتـیـمی خسته، سرگردان می‌آید

مثل گـلـوبـنـدت اسـیـری را رهـا کن            امشب اسیری بی‌سر و سامان می‌آید

از برکت نانی که بخـشیدید، هر سال            بـر خـاک گـنـدم‌زار ما بـاران می‌آید

شیراز، قم، مشهد، خدا را شکر بانو            عـطـر تو از هر گـوشۀ ایران می‌آید

هرگز نمی‌گـنجـیـد در وصف قـلـم‌ها            مدح شما در سـورۀ انـسـان می‌آید...

حدیث خـاتم و انگـشتری بخوان با من            روایت زحـل و مشـتری بخوان با من

عـقـیق سـرخ، که اندوه می‌بـرد از دل            چو کهربا غـمِ صد کـوه می‌برد از دل

عقیق سرخ در انگشت دست راست، خوش است            اگر که نقش نگین نامی از خداست، خوش است

اگر جدا نشویم از خدا و از ره راست            عـقـیق، آیـنۀ عـاقـبت به خیری ماست

به محـفـلی که گل سرخ، هـم‌زبـانم شد            دو بیت ناب شنیدم، که نقش جانم شد:

«بسا کسا که ز تقوا به عرش، سیر کند            ولی چنان شود آخر، که رو به دیر کند

برای هر که دعا می‌کنی به صدق و صفا            بگو که عـاقـبتش را خدا به خیر کند»

بیـا به قـصـۀ خـاتـم، به نور برگردیم!            به باغ عـشـق، به بـاغ بـلـور برگردیم

«ابوذر» آن که به صدق حدیث، شد مشهور            که از عشیرۀ عشق است و از قبیلۀ نور

کنار چشمۀ زمزم، به دیگران پیوست            سلام کرد و سخن گفت، تا سکوت شکست

که ای جـماعـت دل‌بـسـتۀ رسول خدا!            گرفته روشنی از بازتـاب شـمس هُدی

به گوش خویش شنیدم: که آن پیمبر نور            که بود نور درخـشان نخل وادی طور

حدیث فضل علی را به دوستان می‌گفت            دلیل برتری‌اش را به این و آن می‌گفت

علی‌ست در سفر عشق «قائد البرَرَه»            و در حـمایت اسـلام «قـاتِلُ الکَـفـَره»

کسی که یار علی شد، خداست یاور او            همیشه خرم و سبز است، باغ باور او

و از ولایت او، هر که دسـت بـردارد            هـزار بـار به ذلـت، شـکـسـت بردارد

ادامه داد ابـوذر، که ای اهـالی عشق!            که دل‌سپردۀ مهرید، مهر والی عشق!

در آن زمان که گل از باغ معرفت چیدم            شگفت واقـعه‌ای را به چشم خود دیدم

شگـفت واقعـه‌ای خارج از تصور بود            ز بنـدگـان خـدا «مسجدالنبی» پُـر بود

معـاشـران، همه آیات راز می‌خواندند            و با پیـمـبر رحـمت، نماز می‌خوانـدند

که سائلی ز در آمد، سؤال نقـش لبـش            نیـازمند کـمـک، جانِ عـافـیت‌طـلـبـش

از آن نمازگزاران، امید رحمت داشت            امید لطف و کرم با هزار زحمت داشت

ولی کسی به نـدایـش، نگـفـت لـبـیکی            نه مژده‌ای ز کرامت، نه از کرم پیکی

به نـاامـیدی بسـیار، دیـده‌ای تر داشت            خداخدا به لبش، دست بر دعا برداشت

که ای خدا! تو گواهی، کسی جواب نداد            کسی به تـشنگی‌ام، نیم جرعه آب نداد

به حرمتِ عرقِ شرمِ من، نسوخت دلی            کسی نکرد ترحم، به مشت آب و گلی

دلم شکست و نشد هم‌نـوای من، نَفَسی            خـدا کـند که نیـفـتـد نیاز کس به کسی

در آن فضای غم‌انگیز و التماس و سکوت            که خواند سائل درمـانده ربّـنایِ قـنوت

«علی» که بود در آن آستان به حال رکوع            گشوده بود به افـلاکِ نور، بال رکوع

علی که بار امانت نشـست بر پـشتـش            اشاره کرد به انگـشتری در انگـشـتش

فـقـیـر آمـد و بـر دیـدگـان نهـاد آن را            گـرفـت از کـف او خـاتـم سـلـیـمان را

پـیـامـبـر که نـمـازش تـمام شد، آن‌گـاه            ز سوز سیـنـه برآورد، ناله‌ای جانکاه:

که ای خدا که به موسی وزیر بخشیدی!            و «شرح صدر» به او بی‌نظیر بخشیدی!

که برگِ سبز، به دست برادرش دادی            که از بـرادر او بال و شـهـپرش دادی

ز پیشگاه تو من، شرح صدر می‌خواهم            و مـاه روشن شب‌های قـدر می‌خواهم

امـیـدوار تو هـسـتـم که کـارساز تویی            که دلـنـواز تـویی، پـرده‌دار راز تویی

تو آگهی که علی خوب‌تر ز جان من است            که پرفروغ‌ترین مهر خاندان من است

علی که سینه‌اش از عشق منجلی شده است            ز فیض تربیت من، علی، علی شده است

علی که تیغ اگر زد، برای حق زده است            کتاب معرفت و عشق را ورق زده است

که قُوتِ خسته‌دلان را به شانه‌اش برده‌ست            غمِ شکسته‌دلان را به خانه‌اش برده‌ست

که در مصافش، دشمن ز بیم می‌لرزد            ولی چو بـید، ز اشک یـتـیـم می‌لـرزد

علی که از شب قدر است ناشناخـته‌تر            ندیده عـشق از او، مردِ پـاک‌بـاخـته‌تر

علی، که هست گل دلپـذیر من، یا رب            چه می‌شود، بشود او وزیر من، یارب

هـنـوز گـرم دعـا بـود بـا تـمـام وجود            که بـا پـیـامِ رسـا، جـبـرئـیـل آمـده بود

که ای رسول خـدا! آیـه‌ای تـلاوت کن            و کام جان را، سرشار از حلاوت کن

بخوان که وحی خدا، «إنّما وَلَیُّکُم» است            مراد، ساقی سرچشمۀ «غدیر خم» است

بگو به ساقی کـوثـر، تو جانـشین منی            که روح مکـتب و آئـیـنـه‌دار دین منی

تو در رکـوع نه تـنهـا زکات بخشیدی            به قـلب عـالـم هستی، حـیات بخشیدی

تو شـرح آیه «آتَـیـتـُمُ الـزّکـوة» شـدی            تو جان، به متن «اَقیمُ الصّلوة» بخشیدی

به عـاشـقـان ولایت، گل از کرم دادی            به تـشنگـان هـدایت، بـرات بـخـشیدی

تو با مجاهدت خویش، با صبوری خود            به رسم و راه نبـوت، ثـبات بـخـشیدی

که فتح باب کرم از تو بود روز نخست            قسم به شب که نگین‌بخشی حسین از توست

همان شبی که شب وصل جان‌نثاران بود            شبی که سینۀ صحـرا ستاره‌بـاران بود

شبی که پیکر خورشید بود روی زمین            در آسمان همه‌جا بود گفت‌وگوی زمین

شبی که سایۀ یک ساربان به راه افتاد            و برق خنجر از آن‌جا به چشم ماه افتاد

برای آن‌که شود رسم عاشقی خوش‌تر            عزیز فـاطـمه انگـشت داد و انگـشـتر

به کـربـلای حـسـیـنی اگر گـریـز زدم            سری به دامنِ آن دشت لالـه‌خـیز زدم

مرا به صبح چـنین دلپـذیـر می‌بخـشند            مرا به حرمت و قدر غـدیر می‌بخشند

قسم به فجر و «شفق» روی دل به عاشوراست            غـدیر حادثه‌ای متصل به عاشوراست

اگر که شـوق شکـفـتن بـهـار را مانده            امـیـد او به نـسـیـمـی گـره‌گـشـا مـانده

درخـت زنـده شـده با دم مـسـیـحائـیت            و تا همیشه تو را دست بر دعـا مانده

دمی حقیقت تو آشکار شد، عمری‌ست            دهـان کـعـبـه از این اتـفـاق وا مـانـده

هنوز هم که هنوز است از عـدالت تو            به جـای جای زمـین نـامـی آشنا مانده

از آن شبی که به جای رسول خوابیدی            طـنـیـن نـام بـلـنـدت بـه یـادهـا مـانـده

تو آن بلندمقامی که در شکستن شرک            به روی دوش نـبی از تو رد پـا مانده

حـسین توست همانی که در دل تاریخ            از او حـمـاسـۀ بـشـکـوه کـربـلا مانده

خـلاصه، رو به تو آورده امت اسـلام            به روزگار پر از فـتـنه هر کجا مانده

امـیـد آخــر هـر دردمــنــد بــودی تـو            امـید هر چه یـتـیـم و اسـیـر و وامانده

ولی پس از تو کسی از خودش نمی‌پرسد            که کوله‌بار تو روی زمین چرا مانده؟!

رسیدن به تو عـین رسیدن به خداست            بگـو که چـند قـدم تا تو، تا خـدا مـانده

مـبــاد دل بـسـپـاریـم بـعـد پـیـغــمـبـر            به منـکـر تو که در فهـم " انّـما" مانده

یقین که در دل گرداب شب گرفتار است            از آفـتـاب ولا هـر کـسـی جـدا مـانـده

خوشا دلی که دراین عصر بی‌وفایی‌ها            تمـام عـمـر به عـشـق تو مبـتـلا مانده

در آستان تو این دل، دل شکـسـتۀ من            کـبوتـری‌ست به دام غـمت رهـا مانده

«علی» علی و «علی» عالی و «علی» اعلاست            به مصحف کلمات خدا «هِیَ العُلیا»ست

قـیاس خـلـق خـدا با عـلی، مَعَ الـفـارق            که «لا يُقـاسُ بِنا» از منـاقـب مولاست

گواه ما «أَ جَـعَـلـتُم سِقَـايَةَ الحَاج» است            مقام ساقی کـوثـر فـراتـر از این‌هاست

چرا مـقـایسه؟ «لا يَـسـتَـوُونَ عِـنـدَ الله»            که آیه ‌آیۀ قـرآن به فـضل او گـویاست

علی رسیده به قرآن به «أَعظَم‌ُ دَرَجَه»            علی در این همه آیات، آیت عظمی‌ست

اگـر هـزار پـیـمـبـر به مـدحـت حـیـدر            یکی هزار روایت بـیان کـنـند رواست

علی‌ست سورۀ نصر و به عصر بی‌مانند            علی‌ست سورۀ فتح و به دهر بی‌همتاست

دمـی کـه حــیـدر کـرار، تـیـغ بـر دارد            فقط فرار در آن عرصه، چارۀ اعداست

زمــان غــرش «الله اکــبــر» حــیــدر            ملک به حیرت از آن حمله‌های رعدآساست

عـلی عـذاب «أَعِـدُّوا لَـهُـم» عـلیه عـدو            عـلی به فـرق ستم تـیغ انتـقـام خـداست

کـنـنـدۀ در خــیــبــر، کـشـنـدۀ مـرحـب            که نام او رجز فـتح مسجد الاقصی‌ست

چه آیه‌ها که مرادش فقط خلافت اوست            چه سوره‌ها که گـواه شرافـت مولاست

ببـین خـلافـت او را به سـورۀ اعـراف            دلیـل مـحـکـم مـا آیـۀ «وَ واعَـدنـا»ست

علی خلیفه به حکم حدیث منزلت است            اگرچه منـزلت او فـراتـر از موساست

علی به منزلۀ سر به پیـکـر طـاهـاست            علی به پیکرۀ وحی، روح ما یوحی‌ست

علی نصیر و وزیر و مشیر خـتم رُسُل            علی امیر و نذیر و بشیر خلق خداست

امـام اوست که در دورۀ حکـومـت هـم            انیـس با ضعـفـا و رفـیـق با فـقـراسـت

نوازشش به سر و روی غنچه‌های یتیم            شمیم روح‌فـزا و نـسیم عـقـده‌ گـشـاست

عـلی به پیـرهـن ساده‌ای قـنـاعت کـرد            لباس خوب‌ترش را برای قنبر خواست

عـلی به آیـۀ «ایّاکَ نَـعـبُـدُ» عـبـد است            برای شیعه به «ایّاکَ نَستَعین» مولاست

علی امیر «اُولُوالاَمر» در «اَطیعُوا الله»            ولی به «مَن يُطِعِ الله» او مطیع خداست

خوشا کسی که ملبس به جامۀ تقـواست            بدین لباس مقـدس، به محضر مولاست

بیا به مـحـضـر مـولا بـخـوان امـین‌الله            که او امـین خـدا و امـان خـلق خداست

در آن حرم «اَرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیده» بخوان            ولی عصر، شب و روز زائر مولاست

بیا به ساحت قـدسـش به ذکر « مُـولَعَـةً            بِذِكرِکَ وَ دُعاَئِک» که او مجیب دعاست

«عَلی الأَطائِبِ مِن أَهلِ بَیت» ندبه کنید            اگر که خون رَوَد از چشم جن و انس، رواست

به «قُل اَعوذُ بِرَبِّ الفَـلَق» بیا به نجـف            حریم امن تو « مِن شَرِّ ما خَلَق» آنجاست

بـیـا و دل به دعـای صبـاح او بـسـپـار            علی زمان مناجات «سامِعُ‌النَّجوی‌»ست

صبـاح، وقـت منـاجـات بـا امـام زمـان            صباح، فرصت تجدید عهد با مولاست

به گریه هر شب جمعه دعای خضر بخوان            که قطره قطرۀ اشک تو رشک آب بقاست

به هر «مَدَدتُ یَدِی» خوانده‌ام علی مددی            همیشه و همه‌جا دیده‌ام به دست خداست

به نـخـل مـیثـم او سـازگـار شد طـبـعـم            حلاوت همه‌ ابیات من از آن خرماست

گواهی می‌دهد انجـیل هم آیات قـرآن را            نمی‌فهـمم تقـلای مسیحی‌های نجـران را

محمد، اهل‌بیتش را به همراه خودش آورد            که رو در رو ببینند اهل نجران، اهل ایمان را

کسانی را به همراه خودش آورد پیغمبر            که بر هم می‌زند یک ذکرشان رؤیای شیطان را

چه در این خاندان می‌دید آیا اسقف نجران؟            که وقتی دیدشان از دور، خالی کرد میدان را

هر آن‌کس شک به حقانیت این پنج تن دارد            بخواند آیه‌ای از آیه‌های «آل عمران» را

بسم ربِّ النّور، رَبِّ مُؤمِنُون و هَل‌أتی            می‌رسند از راه با خـورشید؛ آیاتِ خدا

ابـرهـا بـالا سـرِ آنهـا شـبـیه سـایـه‌بـان            خاکِ نجران می‌شود زیر قدم‌هاشان طلا

صف کشیدند و میانِ راه؛ بوسه می‌زنند            بـر قـد و بـالایِ پـیـغـمـبـر تـمامِ أنـبـيـا

رزقِ عالم می‌شود تأمین زمانی‌که علی            خاک را با دست‌هایش می‌تکانَد از عبا

پیشِ پایِ حضرتِ زهرا ملائک ریخته            در مسیرِ چادرش روئیده یاس و لاله‌ها

از عقیقِ کوچکِ دستِ حسن در هر قدم            می‌رسد پـیـوسـته نانِ تازه دستِ بی‌نوا

ای فدایِ لحظه‌لحظه کودکی‌هایِ حسین            زیرِ پایِ کوچکش گستره شد أرض و سما

آمـدند و آمـده جـبـرئـیل استـقـبـالـشـان            گفت حق؛ تا به قیامت هست با آلِ کسا

رفعِ نفرین کرد و از حضّار، رفعِ شبهه کرد            اینچنین شد از تـمـام عـالـمی رفـعِ بـلا

رونـمـایی کرد از آیـاتِ تـطـهـیـرِ ازل            قوم عیسی را خدا با پنج تن کرد آشنا!